Gezocht een wandeling in de Vogezen die te doen is met drie kleine kinderen (2 jaar, 3 jaar en 5 jaar). Mijn oog viel eerst op de befaamde Sentier de Roches maar toen mijn vader aangaf dat die op de kaart aangeduid stond als Klettersteig sloeg de twijfel toe.
Wandelen over smalle rotspaadjes met een flinke afgrond met drie heel kleine kinderen was dan misschien toch iets dat we best nog eventjes zouden uitstellen. Change of plans dus. Ik drong aan op een andere best pittige wandeling in de buurt van de Hohneck van een goeie vijf kilometer.
We parkeren de auto aan de Auberge Hôtel Restaurant Le Pied du Hohneck. Het is een warme dag en er hangt onweer in de lucht voor vanavond.
We wandelen eerst een stuk met zicht op de rollende heuvelruggen van de Vogezen. Het gras op die heuvels is al geel geschroeid van de hittegolf van de afgelopen dagen en er hang een soort waas in de lucht.
Na een kleine kilometer dendert het wandelpad plots een goeie 280 meter naar beneden en dit over een afstand van maar een kilometer. Het is een ontzettend steil rotsachtig pad met veel haarspeldbochten.
Dit stuk van het pad is vrij avontuurlijk om te doen met een kind in de draagzak en ik denk bij mezelf “Waar zijn we nu weer aan begonnen”.
We zijn blij dat we een aantal wandelstokken meehebben om ons evenwicht te houden.
Na een dik uur bereiken we een rustbankje net voor het Frankenthal bereiken. In het dal genieten we van de mooie uitzichten van de steile rotsen rondom ons. We kruisen hier wandelaars die zich wel wagen aan het Sentier des Roches dat net om de hoek ligt.
We slaan af naar de Frankenthal berghut waar we genieten van een appelsapje met wat kaas en worst. De boer loopt net voorbij met zijn bergkoetjes. De bellen rinkelen luid. Het is een echt schouwspel voor de kinderen.
Na de rustpauze klimt ons pad alweer steil omhoog over rotsen. Onderweg passeren we aan de Grotte Dagobert om daarna te klimmen tot een soort rotsachtig punt. Iedereen staat al flink in het zweet maar we hebben nog heel wat klimwerk voor de boeg.
We stijgen verder naar het Schaeferthal waarna we aangename schaduwrijke boomgrens verlaten. Het laatste stuk van de klim volgt in de blakende zon. Het is hier prachtig met uitzichten over de toppen van de Vogezen. Het Lac de Schiessrothried schittert in de verte met zijn appelblauwzeegroene kleur. Een van de boswachters onderweg vertelt ons dat dat eigenlijk helemaal niet goed is. Het is te warm in de streek en dat al weken aan een stuk. Het meer heeft een onnatuurlijke kleur omdat er te veel bacteriën vrij spel krijgen.
We stijgen nog een laatste pittig stukje en de berghut Le Hohneck komt eindelijk in zicht. Hannes zijn beentjes hebben het opgegeven en er worden nu drie kindjes in de rugzak naar boven gedragen. We komen allemaal aan op de top, nat van het zweet en goed moe. De ijsjes en drankjes in de berghut zijn meer dan verdiend.
Na de finale verfrissing kabbelt het pad nog enkele honderden meters naar beneden naar de Auberge aan de voet van Hohneck. Hannes krijgt daar een dik applaus. Hij heeft heel straf gewandeld vandaag want de wandeling inclusief vele pauzes kostte ons meer dan vijf en half uur.