Halsoverkop zijn we vertrokken voor een weekendje Malmedy. Op het programma staat een bezoek aan het dierenpark Forestia, een overnachting in de jeugdherberg van Malmedy en een korte maar avontuurlijke wandeling door de Canyon van Trôs-Marets.
We parkeren onze auto al vroeg in de ochtend aan Ferme Libert waar de wandeling start. Vanaf hier start het pad bewegwijzerd met blauwe rechthoeken. Dat volgen zou vrij simpel moeten zijn maar we zien al meteen aan de start een waarschuwingsbordje hangen. Door de overstromingen in de zomer van 2021, is het pad van 5km hertekend naar een goede 7km.
Oei. Onze oudste zoon kan met wat aanmoediging wel al 5km wandelen maar die 7km dat is mogelijks toch nog wat te ver. Maar we zijn hier nu toch en wagen het er gewoon op.
De eerste meters van de wandeling lopen door het sparrenbos. Het is nog winter en de laaghangende zon giet een gouden feeërieke gloed over de bomen. Het pad verandert al snel in een smal pad dat zich langs de berghelling richting de rivier kronkelt.
Na een tweetal kilometer komen we bij de houten brug waar een kleine waterval naar beneden klettert. We komen hier de eerste wandelaars tegen die even een pauze nemen en van het uitzicht genieten.
Hierna start het ietwat technische gedeelte waarbij we over de rotsen vlak langs het water moeten klauteren. Het heeft vannacht gevroren en heel wat van de rotsen zijn dus spekglad. Om het uitglijden te vermijden maken we dankbaar gebruik van de ijzeren kettingen die langs de rotsen hangen.
Eerlijk, dit stuk is niet erg gemakkelijk voor kinderen onder de vijf jaar.
Tenzij het echte berggeitjes zijn of wanneer je ze in de draagrugzak kan steken.
Eens we het klauterstuk achter ons hebben gelaten, laat de bewegwijzering het al vrij snel afweten.
De blauwe rechthoeken laten zich nog zelden zien en de gsm ontvangst hier is nihil.
Het wandelkaartje dat we bijhebben komt niet meer overeen met de wandelpaden.
De natuur heeft hier het landschap toch wat hertekend.
Gelukkig stellen wat lokale wandelaars ons gerust. We zijn nog steeds op het goede pad.
Het pad volgt de rivier nog een eindje stroomopwaarts en klimt daarna richting een open weide. De beentje van Hannes zijn nu echt doodmoe. Ik hijs hem bovenop mijn schouders tot aan het houten witte kruis. Vanaf dit punt is het nog een kleine afdaling terug tot aan de wagen.
De parking staat ondertussen afgeladen vol. Het is duidelijk een populaire wandeling, zelfs in de winter.
Praktisch
Eten en drinken pak je best zelf mee. Er zijn geen voorzieningen onderweg.
De wandeling is absoluut NIET buggyproof.