Na wat oefenen in de Belgische Ardennen zijn we klaar om met Hannes te gaan wandelen in de Oostenrijkse bergen. Alleen hadden wij wat babyverzoeken. Liefst niet boven 2000 meter want kleine kinderen kunnen niet tegen te grote hoogtes. Liefst een luswandeling zodat we gewoon gebruik kunnen maken van ons eigen vervoer. En liefst ook maximum 12 kilometer of maximum 5 uur wandelen want langer in de rugzak zitten vindt Hannes maar niks.
Maar met 40.000 kilometer aan wandelpaden moesten er wel wat opties zijn. Extreem veel opties zo bleek en dus gingen we ten rade bij Katrin van de dienst toerisme Oostenrijk. Zij gaf haar favoriete wandeling in het Zillertal aan ons door: De Schleierwasserfall. Wandelen met zicht op een gletsjer, marmotten, bergkoetjes en een waterval. Klonk niet slecht.
Wij dus richting Hintertux waar we de kabeltjesbaan nemen tot aan Sommerbergalm, de eerste halte. Vanop 2100 meter hebben we een fantastisch uitzicht op de meer dan 3000 meter hoge gletsjer en de ons omringende bergen.
En, joepie, we mogen er meteen eentje beklimmen. We moeten omhoog naar de Tuxer-Joch-Haus berghut. Het koppel dat voor ons wandelt heeft een hond mee die opeens begint te blaffen naar een hoopje rotsen. Waarop die rotsen opeens terugfluiten. En dan pas spotten we de kleine marmot die zijn vrienden waarschuwt die op hun beurt aan een fluitconcert beginnen. De fluittonen maakt het een stuk makkelijker om ze te spotten maar ze fotograferen is nog altijd lastig.
Na een uurtje klimmen en zweten bereiken we de berghut waar we even uitblazen boven een Almdudler. De zon op onze snoet en het fantastische uitzicht krijgen we er gratis bij!
Daarna dalen we zachtjes af via de Weitental alpenweide die vol staat met de meest kleurrijke bloemetjes. Overal hoor je ook het bekende geklingel van de koebellen. Sanne is niet echt happig om de koetjes te aaien maar ik waag het er toch maar op. De koetjes staan, liggen en lopen op en langs de weg. We lopen dus letterlijk tussen de alpenkoeien het dal uit.
Wat verderop wordt het landschap een stuk ruwer en dalen we af langs de slanke Schleierwasserfall. De ideale plek om op een bankje te genieten van een picnic with a view!
Het volgende stuk naar de berghut van Bichlalm loopt heel vlak waardoor we flink wat tempo kunnen maken. Er komen donkere wolken opzetten en dus besluiten we om niet nog eens te pauzeren.
Na een laatste kleine afdaling komen we beneden in het dal van Hintertux. Net op tijd aan de wagen voor een gigantische stortbui losbarst en de straten blank zet.
Deze wandeling had voor ons alles wat we verwachtten bij een dagje in de bergen: adembenemende uitzichten, wildlife
(ja, koeien zijn ook wild!), een riviertje, een waterval, een steile klim en meer dan voldoende plekjes om uit te rusten en de innerlijke mens te sterken. Een echte aanrader!