Zuid-IJsland: van Vik richting de oostfjorden

De eerste etappe van de Ring Road tussen Reykjavik en Vik zit er ondertussen op. We trekken nu verder door het zuiden van IJsland richting de Oostfjorden. We reizen door de grauwe badlands die niet veel lijken te bieden, maar dat is bedrog. Kilometers as worden hier afgewisseld met felgekleurde taferelen zoals de mosgroene lavavelden of het felblauwe ijsmeer van Jokulsarlon. En ook van de schone watervallen krijgen we hier niet genoeg!

De Laki vulkaanerupties

Als je denkt dat IJsland aan zijn proefstuk toe was met de uitbarsting van de Eyjafjallajökull, think again. Deze uitbarsting was peanuts in vergelijking met de Laki-erupties in 1783. Maar liefst hondervijfendertig kraters spuwden toen acht maanden lang lava omhoog. De giftige gassen en zure regens kostte het leven aan 25% van de IJslandse bevolking maar had ook in de rest van Europa zware gevolgen. Zo zou dit één van de oorzaken geweest zijn van de Franse revolutie. Door de aswolk mislukten de oogsten op het Europese vasteland, met hongersnood en opstanden tot gevolg.

Maar al die verdoemenis leverde ook een sprookjesachtig landschap op. Wanneer we door het felgroene met mos begroeide lava veld van Eldhraun wandelen lijkt het wel alsof we op een andere planeet zijn beland. Het leuke is bovendien dat deze stop minder gekend is, waardoor we hier bijna alleen zijn.

De Sandur

Het volgende stukje van de roadtrip rijden we door Skeiðarársandur, de grootste Sandur op aarde. Excuseer, een Sandur? Dit is een stuk landschap waar alles weggewassen is. In IJsland komt dit vooral voor wanneer lava het ijs en de gletsjers bereikt. Het ijs smelt, waardoor er gigantische waterstromen ontstaan die alles wegspoelen. Sandur vertaalt zich dan ook letterlijk in ‘weggeveegde vlakte’ of zand. Over meer dan duizend vierkante kilometer rijden we langs grijs zand. De wind heeft hier vrij spel en het waait zo hard dat we moet opletten dat bij het openen van de autodeur. Door deze vlakte rijden is een beetje zoals een ontmoeting met een dementor, alle vrolijkheid is hier weggestript.

Vatnajökull National Park

Om aan de deprimerende Sandur te ontkomen nemen we in Skaftafell de afslag naar Vatnajökull National Park voor een korte wandeling. Onze must see in het park is de Svartifoss waterval. De waterval wordt bovenaan geflankeerd door basaltzuilen waardoor het een orgel der natuur lijkt te vormen. De wandeling er naartoe is kort maar wel lastig. De wind waait nog steeds loeihard en er is nergens plaats om even te schuilen. Vroeger woonden hier trouwens boeren maar door het onherbarmelijke landschap verhuisden ze allemaal. Nu blijven er alleen nog ruïnes over.

Het ijsmeer van Jökulsárlón

Onze volgende stop, het ijsmeer van Jökulsárlón, is weer wat kleurrijker. Grote stukken ijs scheuren los van de gletsjers en komen terecht in een grote lagune waar ze in de zon liggen te fonkelen tot ze afdrijven naar het zwarte strand. Wij dachten dat we na het zien van Perito Moreno in Argentinië niet meer onder de indruk zouden zijn van een massa ijs, maar bij het zien van de felblauwe stukken ijs op het pikzwarte strand moeten we daar toch serieus op terugkomen.

Visserdorpjes en rendieren

Na Jökulsárlón is het aantal toeristen nog op één hand te tellen. Het is dan ook begin mei en de Ring Road is nog niet helemaal sneeuwvrij op het volgende stuk van de tocht. Net voor het besneeuwde binnenland en de gravelwegen tegemoet rijden, hebben we nog een stukje voor de boeg langs de kustlijn waar er tal van kleine vissersdorpjes liggen. Wij stoppen we nog even in Höfn waar we de matroos uithangen op een oud vissersloep en ons tegoed doen aan een lobster sandwich bij Hafnarbuðin. Yum!

En dan als kers op de taart kruisen we een kudde rendieren! De rendieren begeven zich enkel naar de ring road wanneer de sneeuw in het binnenland nog hoog ligt. Ietwat schuchter laten ze me toch tot op enkele tientallen meters naderen, waarna ik minutenlang aan de grond genageld hen mag bewonderen. Wauw!

Next up: de IJslandse Oostkust en heel veel sneeuw!